Jak to było.

Od kiedy sięgam pamięcią, zawsze mówiłam, że w przyszłości chce być lekarzem.
Koniecznie ginekologiem.
Podejrzewam, że te moje marzenia związane były z tym, że bardzo chciałam mieć rodzeństwo, moi rodzice również chcieli kolejne dziecko, niestety nie było to im dane.
Po ciąży pozamacicznej, która zagroziła życiu mojej Mamy, więcej chyba nie próbowali.
Chociaż nie wiem, w sypialni ich nie podglądałam...Niestety jestem jedynaczką.
W liceum, nie uczyłam się najlepiej, wszyscy mówili że, nie zdam na medycynę, nie dam sobie rady, wiec zrezygnowałam z zdawania na uczelnię.
Ale odkryłam położnictwo.
W studium, bywało różnie, ale byłam zafascynowana tym, czego się uczyłam.
Praktyki, porażka, osiem godzin mycia podsuwaczy i słuchania wyzwisk położnych pracujących na oddziale.
Nie na każdych praktykach tak było, ale zdarzało się że odechciewało mi się wszystkiego.
Egzaminy końcowe zdałam bardzo dobrze i poszłam do pracy.
W pracy, mimo początkowego strachu, czułam się dobrze.
Pracowałam na Oddziale Intensywnej Opieki Medycznej, zwanym potocznie IOM-em.
Opiekowałyśmy się tam ciężarnymi z powikłaniami, położnicami w stanie zagrożenia życia  i kobietami po zabiegach ginekologicznych.
Panowie też się zdarzali.
Mieliśmy jedną trzy łóżkową salę z respiratorami, drugą dziewięcio-łóżkową dla " zwykłych" pacjentek po operacjach.
Na tej większej sali, niestety, oprócz tych dziewięciu na łóżkach, bywało jeszcze drugie tyle na wózkach, na szczęście większość przebywała tylko do czasu aż minie działanie znieczulenia.
Koleżanki w pracy ( koledzy również) i lekarze byli w porządku.
W miedzy czasie zaczęłam pracować na drugi etat w innym szpitalu, prywatnym, na oddziale ... geriatrycznym.
Jednocześnie studiowałam.
Jak teraz sobie o tym pomyśle, to sama sobą się zachwycam, że ja miałam tyle sil i chęci.
Praca była męcząca fizycznie i psychicznie, ale dawała dużo satysfakcji.
Pracowałam do momentu zajścia w ciąże, potem zmieniłam branże i zostałam pełnoetatową matką, zaopatrzeniowcem, sekretarką, handlowcem i szefową.
Mimo że, nie pracowałam już w zawodzie, bardzo często towarzyszyłam koleżankom podczas ich porodów.
Sama nie mam traumatycznych przeżyć po swoich porodach, wiec łatwiej mi nie przekazywać negatywnych emocji,  niż tym kobietom które rodziły w bólach.
Młodą urodziła się w znieczuleniu Z-O, czego żałuję trochę, bo nie bolało nic. Naprawdę nic.
Zupełnie nic nie czułam, w efekcie lekarz mi ją wypychał z brzucha.
TCW urodził się szybko, bez żadnych środków przeciwbólowych.
Po godzinie od porodu już poszłam się wykąpać, a po trzech dniach wróciłam do pracy.

Jedna z moich Żon urodziła dwójkę dzieci w mojej obecności i przy mojej małej pomocy psychicznej.
Kilka koleżanek również chętniej brało mnie, niż mężów jako osobę towarzyszącą.
Zajmowałam się już wiejskimi noworodkami, ciężarnymi i tymi co chcą zajść w ciąże również.

Lubię to.
Myślę, że może to będzie to.
Nie dowiem się jak nie spróbuję.